Just another WordPress.com site

Archive for August, 2016

Kirva

Written by Levon Javakhyan

LevonLevon books

Levon Javakhyan is a modern Armenian short story writer. He wrote the story “Kirva” in 2008. In this story he describes the beginning of the Armenian-Azerbaijani conflict in 1988 and the sufferings of common people on both sides. This humanistic story stands above any religious, political or national ambitions. Kirva is a friendly addressing mode used to address Azeris and Kurds. In 2010 this story won the peace award of the Baku Peace Centre in the nomination for spreading tolerance and peace in the South Caucasus.          

We didn’t go to war: war came to us. Peace and happiness had ruled before then. Happiness was complete at 5 pm. The radio said “Banshr Baki”. We turned it up to the highest volume. What an enchanting channel it was! And then a gurgling came, a sort of heartbreaking, doleful and melancholic gurgling…

“Hey, whose wedding …?”, wondered my Granny Ashkhen.

She wasn’t to blame. They only used to sing at wedding parties in our village. In the meanwhile the gurgling melody bubbled out of the radio, filled the house, got out and floated around the yards and the maidan… Azerbaijan used to walk with wide steps then.

The world was a great state, the USSR. Happiness was a sad mugham, communist type.

The summer heat was slightly blinking on the tile roofs, slothfully raising the sunburnt dust off the tired footsteps, and as Eden hashish the sweet chagrin with sorrowful gurgling was honey flow seeping into our tranquilized brains. We were somewhere on the way to communism…

Our life was a fallacious music tune which was sometimes vocalized by my Grandpa Ashot with his velvet baritone. He would put his hand on his carotid, and the world could hear his mournful mugham. His voice was gurgling like water springs in my Village Shnogh. He had an Azeri friend, kirva, Hasan by name who lived in Airum, a village in Armenia where Azerbaijanis lived. His song took its source from there. Their friendship was real. If my granpa told Hasan to throw himself down the mount, he would do it. But he wouldn’t tell him to throw himself down the mount. He used to take him up to the mount.                       

It was the February of 1988. There came the time to roll down the mountains.   

When war broke out we were not leading an idle life: we were conducting rallies. The war news came before the war itself. Armenians’ pogroms took place in Sumgait. We went up to Tsitsernakaberd with the pictures of 32 casualties in our hands. History repeated itself. Then there were the pogroms in Baku. How long did we have to be slaughtered…? I was working in the Ministry of Education then. Next to our building there was an Azerbaijani theatre which had been idle for years. I took an ax and went to take my nation’s revenge. The administration was against it: as I raised the ax, they pulled it down saying, “You mustn’t do it.” Moscow had taught us so. At first I broke down Moscow’s taboo and then I turned to the door. What a bang it was!… The door squeaked and gave way. The inside was not welcoming with its musty smell that filled the empty hall and seats. I was a little frustrated, unsatisfied. Perhaps like Alexander of Macedon, encountering the Indian Jungles. But he had reached the end of the world, whereas I had just stepped on the theater backstage. The location was too small for our heroic deeds. Only years later did I realize that my battle was merely against a locked door, of which I am ashamed now. But I wasn’t ashamed then. I was a hero then until I came back to the human nature of mine, and the heroic times never came again. Man is generally a hero when he is struggling against evil. But in which army is the evil?… That’s the question…

Blessed is the one who is simply man. 

But I don’t consider heroes to be in bliss. Let the fatherland glorify him… My heroes are common people. Real man has no rival boundaries. His fatherland’s boundaries are somewhere near his heart and conscience, and woe to him who breaches these boundaries. Our Kirva crossed the border but he didn’t breach the boundaries. My story is about it.

My Granpa Ashot’s Jeyran, a cow, was unique in our village. No other cows could give so much milk, and no other cows would gore like Jeyran. There was a sea of sadness in her two lake like eyes. She would ruminate her share of grass gazing at the surrounding world with her mournful eyes, and nobody could guess that there might be such rise of revolt in this mournfulness. Late in the afternoon she would come back lowing and heavily rocking her stout body. People would pass by him undisturbedly as they used to pass by a cow. It is difficult to say whether the cow in her was asleep or whether the bull in her was alert at that moment. For a moment she would stare her gloomy look at a passer-by and warm steam rose out of her black wet nostrils. All of a sudden she would lower her head against her breast, stretch her sharp horns forward and attack. Men could somehow defend themselves. God forbid, if the passer-by was a woman. Shame and pain mixed on the hooked horns. The woman fell down with her dress pulled up, and her naked thighs were up in the air. My poor grandpa had lost his sleep. He was constantly compensating losses… He punished Jeyran by hitting her with a stick, but with no result. Jeyran obediently stayed in the same place and stared at her master with a mournful look. After each blow she slightly lowed and stretched her neck to lick my grandpa’s cheeks. The stick petrified in the air… How could Grandpa make that animal comprehend anything?… No, he couldn’t turn to knife. He thought selling Jeyran was the right thing to do. But who would buy that crazy animal? And again Kirva Hasan gave a hand.

“On my word, Kirva Ashot”, said he, “Let me buy your cow Jeyran.”

Pan-Armenian Movement was just speeding up. Anti-Azerbaijani passions were boiling everywhere.

It is hard to say whether Kirva Hasan needed our cow’s lavish milk or her sharp horns. In any case, our Kirva left an initial deposit of 100 rubles and took her to Airum where Azeri’s   lived. In the meanwhile, “The time was out of joint.” Our dawns were not peaceful.

The news coming from the borders with Azerbaijan was becoming more and more dreadful. Only my mother was peaceful. She used to say: “Whoever throws stones at you, throw apples and pomegranates in return.” My mother was poetical and lyrical, furthermore, she was maternal….

Airum didn’t belong to Azeris. It was an area in Lori, Armenia, inhabited by Azeris. The Pan-Armenian Movement had reached there. Those were troublesome days. The village woke up with morning dew but people stayed at home like frightful chickens. They trusted in their Gods. We trusted in our God. They read the Quran, and we read the Bible. That was the difference. Personally my belief is a bit different. I believe in God, not in the way it is written in the Book but in the way He exists. He is the Peacemaker, Almighty… People had lost the Peacemaker. Meanwhile the country was in resentment. New idols spoke up who enjoyed exceptional popularity and love. God is love but love is not God. The opposite of love is hatred. Together they were creating a fight, and people were “enjoying” it.

If people hadn’t divided the God, they wouldn’t have divided His sons as well.

That night my grandpa changed seven drawers. Closing his eyes he saw the same nightmare, and felt feverish when he opened them. The bed was wet with cold sweat. His drawers stuck to his body and he chattered his teeth involuntarily. Cold threatened to get to his bones.

“Ashkhen”, my grandpa was groaning, “Get me dry drawers.”

“Again?”, reacted my half asleep granny.

…Squad Kaitson  was there when his eyelids were down again: Avetants Pasho, Petnants Koto, Mrjanants Shalo, Trtmanants Giko, Grap Osan’s Purchul, Azaronts Vahan, Inanants Kamsar, Hansants Miso, Chichil Piliz, Hwbosants Gevo, Boshants Samat, Chichonts Suro, Iritsants Tato, Javakhants Javahir and others were attacking. Airum was in smoke and on fire. Chichil Piliz had overturned the canvas roof of UAZ Willis and protruded the machine gun barrel which began firing at the houses. The naked village began rising instead of raising their hands. Like in a fairy tale they were rising as if on a flying carpet they were going up trying to hide themselves in the clouds. But there was no rescue in the sky either. The houses were being tossed among the clouds and they collided into one another as if they were in a huge sieve. The houses were big, and people were small…

The big houses remained in the sieve and the people were dropping out of the holes and piling up in a heap. In that heap of people the innocent were the sinful. The heap was like a movable ant-hill.

“Ashot, Ashot” a voice came from that heap. It was Kirva Hasan strangely riding on Jeyran. He was creeping out of small insect like people. He was not alone on Jeyran. All his belongings and family members were with him. Hasan was whipping the cow to go but she wouldn’t… She was looking at him with her bent neck and a big yearning for something in her eyes and mooing like a calf having lost its mother.

“Ashot, Ashot…”

The rising sun rays were tickling my grandpa’s nose. He was involuntarily touching his nose, murmuring something unwilling to open his eyes.

“Ashot, Ashot…,” his eyelids were heavy as if they were riveted with bitumen and wouldn’t split. But the voice was unpleasantly drumming his tympanic membrane. He couldn’t realize where its source was. Was it coming from that human heap or from this window? However, little by little, his opening eyes could distinguish the light source.

“I say Ashot, they’ve come to see you…” That was my Granny Ashkhen, who had gone out into the yard to do her early sweeping.

Rubbing his eyes unsteadily Grandpa said, “What’s up?”

“He says he has news from Hasan,” said Granny.

That was something he didn’t expect. He threw the blanket aside and came to consciousness immediately. In no time did he get dressed. Avetants Pasho was quietly smoking under the mulberry tree. He was the commander of the village fedayeens. He looked as if he hadn’t shaved for centuries, a hajduk who had just come out of the forest. His face was covered with thick beard and moustache. He was lighting another cigarette after he had smoked one.

“Have good news?”, asked my grandpa hesitatingly.

“Last night we made the Azeris evict from Airum…”, Pasho was calm. He was holding the lit match under the cigarette. His rough hand palms were protecting the shivering light from the front breeze. He was quiet and thoughtful, as if he was doing the most serious work in the world.

“I saw your Kirva Hasan on the border of Sadakhlo, ” uttered he at last, and meanwhile, my grandpa was listening with bated breath, “they were all moving, old and young, with all their belongings…On seeing me he came up to me begging desperately, “Kurban olum, Pasho jan, bu para verasan manim kardash Ashot…I’ll be your sacrifice, Pasho jan, give this money to my brother Ashot.”

Pasho put his hand into his breast pocket. It was a bundle of fifty red Soviet ten-ruble bills carefully wrapped in a sheet of paper. We guessed it was the rest of the payment for the cow… But my grandpa refused to guess. He stood baffled not knowing: to take it or not? He didn’t know which pocket to put it into… He was taking it out of one pocket putting it into another, and then out of one and into another…That money was certainly not to my grandpa’s liking… Then some years later a great inflation of the ruble took place. But great enough as the inflation was, the Soviet ruble already didn’t have the same value in my grandpa’s wrinkled hands.

 

 

The English translation by Yura Ganjalyan

 

Pietro Shakaryan, a PHD student at Ohio University, has written the following comment on this story: “This is an excellent and beautiful short story about friendship and humanity and the challenges that war and ethnic nationalism pose to harmony among nations and peoples.  It is heartbreaking to see how a conflict can tragically change relationships among people simply due to national differences.  The story is especially powerful because it illustrates all this from the perspective of the average man.  It is a great work and the English translation is fine!   Javakhyan is a great writer and this work conveys a strong sense of humanness (человечность).”

 

Ուսումնական նյութեր -Teaching/Learning Materials

Մանկավարժական լաբորատորիայի ղեկավար Գևորգ Հակոբյանի հանձնարարությամբ փոքրիկ ուսումնասիրություն արեցի, որի նպատակն էր պարզել, թե ինչն է «ուսումնական նյութ» համարվում անգլալեզու աղբյուրներում:

Նախ պետք է ասեմ, որ անգլերենում օգտագործվում է TLM հապավումը, որն իր մեջ ներառում է և ուսուցանելը և ուսանելը: Որոշ մանկավարժներ օգտագործում են միայն Teaching Material տերմինը, որը բառացի նշանակում է «ուսուցողական նյութ» և դասավանդողներն օգտագործում են այն ուսուցանելու համար: Դրան հակառակ՝ «Learning Material» -ը սովորողներն օգտագործում են ինքնակրթության համար: Teaching/Learning Materials տերմինի լրիվ իմաստը տալիս է մեր հայերենի «ուսումնական նյութ»-ը: Իրոք որ փառավոր լեզու է հայերենը:

Ուսումնական նյութերի տեսակները

  1. Թեմայի ուրվագիծը

Նախքան մի որևէ թեմայի դասավանդումը սովորողներին է տրվում թեմայի ուրվագիծը: Թեմայի ուրվագիծը ընդգրկում է հետևյալ բաղադրիչները՝

  • Սովորողին մատչելի ձևով բացատրվում է, թե ինչ գիտելիք և կարողություններ է նա ձեռք բերելու տվյալ թեման ուսումնասիրելուց հետո
  • Գործունեությունների ժամանակացույցը
  • Թեմայի յուրացման գնահատման կարգը

 2.Ուսումնական կայքեր

Լավ ուսումնական կայքը հեշտից դեպի բարդը գծային ուղղվածությամբ առաջ է տանում թեման, այլ ոչ թե միանգամից տարբեր առաջադրանքներ առաջարկում:

  1. Դասագրքեր և առանձին տեքստեր, ընթերցարաններ

Յուրաքանչյուր թեմայի համար կարող են լինել մի քանի դասագրքեր, կամ էլ առանձին դասագրքերից վերցված տեքստեր, որոնք լավ են բացատրում ուսումնասիրվող թեման: Թեմայի լավ յուրացման համար կարելի է ընտրել մի տեսական նյութ, որի գաղափարներին հակադրվել, կասկածող հարցադրումներ անել:

Դասագրքերը սովորաբար թանկարժեք են: Պետք է դրանք լավ ընտրել և համոզված լինել, որ դրանում արծարծված թեմաների մեծ մասը լավ է շարադրված: Պետք է նաև սովորողներին զուգահեռաբար տալ լրացուցիչ տեքստեր, եթե տվյալ թեման այդ դասագրքում լավ չէ լուսաբանված: Պետք է նաև հետաքրքրվել, թե արդյոք հնարավոր է ձեռք բերել էլեկտրոնային տարբերակ, որը ավելի մատչելի շարադրանքով է և այն սովորողների համար է, որոնք հատուկ կարիքներով են:

Սովորական դասագրքից օգտվելուց հետո սովորողները կարող են օգտագործել աշխատանքային գրքերը (workbooks), որոնք թույլ են տալիս շատ գործնական առաջադրանքներ կատարել:

  1. Պատճենահանված բաժանվող նյութեր

Դրանք մի որևէ թեմայի սեղմ բացատրությունն է: Դրանք օգնում են սովորողներին ավելի լավ հասկանալ բացատրվող նյութը: Երբ սովորողը իր ձեռքի տակ ունենում է պատճենահանված նյութը, նա ուշադրությունը կենտրոնացնում է հասկանալու վրա, այլ ոչ թե գրի առնելու այն, ինչը դասավանդողն ասում է:

Բաժանվող նյութերը կարելի է նաև ինտերնետով էլեկտրոնային փոստով ուղարկել սովորողներին:

5. Տեսողական դիդակտիկ նյութեր

  • Դիագրամներ
  • Գրաֆիկներ
  • Քարտեզներ
  • Լուսանկարներ
  • Մուլտֆիլմեր, որոնք տեսակետ, թեմա են արտահայտում

Կարելի է սովորողներին ոգևորել, որպեսզի իրենք ստեղծեն գրաֆիկներ, քարտեզներ, տեսողական այլ նյութեր՝ մի որևէ նյութի ընթերցումից հետո: Դանույնպես կարող է համարվել  ուսումնական նյութ:

  1. Դասախոսության ձայնագրություն

 

  1. Դասավանդողի ստեղծած ուսումնական նյութերը

Դասավանդողները հիմնականում ստեղծում են սովորողների գիտելիքները և կարողությունները ստուգող-գնահատող նյութեր, որոնք նույնպես համարվում են ուսումնական նյութեր: Օրինակ, մի որևէ թեմա ամփոփելուց հետո դասավանդողը կարող է ստեղծել և սովորողներին առաջարկել գիտելիքների և կարողությունների ստուգման առաջադրանքներ: Հաջողված առաջադրանքները նպատակաուղղված են լինում այն բանին, թե ինչպես է սովորողը կարողանում կիրառել ստացած գիտելիքները և կարողությունները:

  1. Ուսումնական խաղեր
  2. Ֆլեշքարտեր

 

http://staff.mq.edu.au/teaching/evaluation/resources_evaluation/developing_unit/effective_materials/

http://study.com/academy/lesson/instructional-materials-definition-examples-evaluation.html

http://k6educators.about.com/od/educationglossary/g/gtlm.htm

 

 

 

 

Ակումբային գործունեություն. այլոց փորձի ուսումնասիրում

Ժամանակակից առաջադեմ մանկավարժությունն այսօր արդեն չի դիտում դպրոցը որպես մի վայր, որտեղ միայն առարկայական գիտելիքներ և կարողություններ են փոխանցում տարատարիք սովորողներին: Լավագույն կրթօջախներ են համարվում այն դպրոցները, որտեղ բացահայտվում ու զարգացում են ապրում յուրաքանչյուր սովորողի միայն իրեն հատուկ ունակություններն ու հետաքրքրությունները և անհատի մեջ այնպիսի ներուժ են ձևավորում, որն օգնում է արդեն դպրոցական հասակում պիտանի լինել շրջապատին, մարդկանց ու երկրին: Այս կարևոր առաքելությանն է ուղղված դպրոցական ոչ ֆորմալ կրթությունը՝ ակումբային գործունեությունը:

Վերջին տարիներին «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի միջին և ավագ դպրոցներում սովորողների ընտրությամբ ձևավորված մի շարք ուսումնական ակումբներ են աշխատել՝ «Գիտակների», «Ընթերցասերի», «Հայրենագետ-բնապահպանների», «Անգլախոսների», «Ծրագրավորողի», «Ռոբոտիքս», «TV mskh», «Վրացախոսների», «Երաժշտական լաբորատորիա»: 2014-2015 ուսումնական տարվա ընթացքում ակումբային գործունեությունը դարձավ պարտադիր Ավագ դպրոցի բոլոր սովորողների համար և ընդգրկվեց ուսպլանի մեջ`ներառվելով դասացուցակային պարապմունքներում: Որոշակի ձեռքբերումներով հանդերձ, ակումբային գործունեության կազմակերպման այդ ձևը լիովին չարդարացրեց իրեն, քանի որ խաթարված էր ակումբների ձևավորման հիմնական սկզբունքը՝ հաշվի առնել յուրաքանչյուր սովորողի անհատական հետաքրքրություններն ու ներքին ունակությունները: Ինչպե՞ս կարող է ակումբի գործունեությունը հաջողված համարել, եթե նրա անդամներից մի քանիսը պարտադրված ու չուզենալով են հաճախում պարապմունքներին: Երբ 2015-2016 ուսումնական տարում ակումբային գործունեությունը հանվեց ուսումնական պլանից և դասացուցակային պարապմունքներից, ակումբներից դուրս եկան պարտադրված հաճախողները և թվում էր, որ վերջապես ակումբներում կընդգրկվեն միայն տվյալ ակումբի ամենախանդավառները, բայց պարզվեց, որ այդ ամենախանդավառների թիվը շատ քիչ է և որոշ ակումբներ դադարեցրեցին իրենց գործունեությունը հենց միայն այդ պատճառով, բայց հիմա պարզվում է, որ ակումբային գործունեության կարգում չի նշված ակումբի անդամների այն նվազագույն թիվը, որն ակումբին գործելու իրավունք է տալիս: Կարծում եմ, որ ակումբի գործունեության նոր կարգ պետք է առաջադրվի, քանի որ ներկայիս կարգը հետ է մնացել արդի պահանջներից: Կարո՞ղ են լինել ինքնաֆինանսավորվող ակումբներ, որոնց դեպքում դեպքում կվերանա ակումբի անդամների նվազագույն թվաքանակի պահանջը: Ավելին՝ կարո՞ղ են արդյոք գործել սովորողների նախաձեռնությամբ ինքնաղեկավարվող ակումբներ:

Ընդհանրապես, ինչպիսի՞ն են լինելու ակումբային գործունեության զարգացման ուղիները մեր կրթահամալիրում: Կարո՞ղ ենք այս հարցում մեզ համար ընդունելի լուծումներ գտնել՝ ուսումնասիրելով դպրոցական ակումբային գործունեության համաշխարհային փորձը: Իմ կատարած ուսումնասիրությունը ցույց տվեց, որ այս հարցում մեծ ձեռքբերումներ ունեն երեք երկրներ՝ ԱՄՆ, Կանադա և Ճապոնիա:

Միացյալ Նահանգներում դպրոցական ակումբային գործունեությունը երեք ուղղություններով է զարգացած՝ (Fundraising) բարեգործական ֆոնդերի ստեղծման կամ էլ՝ բարեգործական ֆոնդերին աջակցության, (Community Service) հանրային ծառայությունների և (Career Interest) մասնագիտական կողմնորոշման:

ԱՄՆ-ի դպրոցներում ակումբային գործունեությունը պարտադիր չէ և այն չի ընդգրկված ուսպլաններում և դասացուցակային պարապմունքներում, բայց սովորողների մեծամասնությունը կամավոր սկզբունքով ընդգրկվում է այս կամ այն ակումբում, քանի որ քոլեջներ, համալսարաններ ընդունվելիս և ապագայում էլ՝ աշխատանքի ընդունվելիս ինքնակենսագրական տեղեկատվությունում մեծ տեղ են տալիս անձի կատարած կամավորական աշխատանքներին, հանրային ծառայություններին, ինչպես նաև՝ տարբեր մասնագիտությունների նկատմամբ ցուցաբերած գործնական հետաքրքրությանը:

ԱՄՆ-ում դպրոցական ակումբների գործունեությունը երեք ուղղվածություն ունի՝ ֆոնդերի ստեղծման և դրանց աջակցության, սոցիալական ծառայություններ և մասնագիտական կողմնորոշման:

Ֆոնդերի ստեղծման և դրանց աջակցության ակումբներից է օրինակ, China Care Club –Չինական խնամքի ակումբը, որը գործում է Վեսթոնի ավագ դպրոցում և, որի առաքելությունն է դրամահավաքներ կազմակերպել որբ չինացի երեխաների խնամքի համար: Մեկ այլ օրինակ է Լիվինգսթոնի ավագ դպրոցի «Կոտրելով շղթաները» ակումբը, որի անդամները կապ են հաստատում մի որևէ հետամնաց ու աղքատ երկրի դպրոցի հետ և սկսում են դրամահավաքը, որով օգնում են վերանորոգել այդ դպրոցը: Այս տիպի ակումբներից են «Crowdfunding-Ամբոխային դրամահավաք» անունով ակումբները, որոնք գործում են տարբեր քաղաքների դպրոցներում: Այս ակումբները կրթական նպատակների համար դրամահավաքներ են կազմակերպում համացանցի միջոցով:

Հետաքրքիր են հանրային ծառայություններ իրականացնող ակումբների գործունեությունները.

  • Նրանք նոր կամ քիչ օգտագործված խաղալիքներ են հավաքում և տանում են դրանք մանկական հիվանդանոցներ ու այդ քայլով հոգեպես ոգևորում, ուրախացնում են երեխաներին:
  • Գնում են իրենց թաղամասի փոստատունը և խնդրում են իրենց տալ Սանտա Կլաուսին հասցեագրված նամակներ, որոնք անապահով ընտանիքների երեխաներ են գնել և հավաքած գումարով իրականացնում այդ նամակներում նշված փոքրիկ երազանքները:
  • Նամակ են գրում իրենց նահանգից ընտրված կոնգրեսմենին՝ հանրային մի որևէ հարցի լուծման ակնկալիքով:
  • Մեծահասակներին համակարգիչներով և բջջային սմարթֆոններով աշխատել են սովորեցնում:
  • Անվճար առցանց կրկնուսույցի աշխատանք են կատարում տարբեր ուսումնական առարկաներից հետ մնացող սովորողների հետ, ովքեր ի վիճակի չեն վճարել կրկնուսույցներին:
  • Հավաքարարի կամավորական աշխատանք են կատարում գետափերին, զբոսայգիներում և այլ հասարակական վայրերում:
  • Մի օր ապրում են անտուն մարդկանց կյանքով, ինչը կարեկցանք է արթնացնում նման մարդկանց հանդեպ և դրամահավաք են անում նրանց համար:
  • Գրքեր են հավաքում մանկատների, գիշերօթիկ դպրոցների գրադարանների համար:
  • Որոշ ակումբների անդամներ էլ իրենց նպատակն են դարձնում շատ ժամանակ անցկացնել հատուկ կարիքով երեխաների հետ, օգնել նրանց ներառվել կյանքում և ուսման մեջ:
  • Մենթոր ընկեր են դառնում կրտսեր դասարանում մի որևէ սովորողի հետ:
  • Պարտիզպանի ակումբի անդամները պարտիզպանական աշխատանքներ են կատարում, գեղեցկացնում միջավայրը:

Կարևորն ու հետաքրքիրն այն է, որ այս բոլոր նշված գործունեությունների նախաձեռնողներն ու իրականացնողները հենց իրենք սովորողներն են:

Մասնագիտական կողմնորոշման ակումբները յուրաքանչյուր երեխայի թաքնված հնարավորությունները, ունակությունները, հակումները բացահայտելու նպատակն են հետապնդում: Այս ակումբները սեր ու հետաքրքրություն են արթնացնում այս կամ այն մասնագիտության նկատմամբ: Այս խմբի մեջ մտնող ակումբներից են՝ «Ճարտարապետի», «Բնագետի», «Ծրագրավորողի», «Գրականագետի», «Ռոբոտիքսի», «Լրագրողի», «Գրողի», «Հոգեբանի», «Տնտեսագետի», «Կայք ձևավորողի»: Այն սովորողները, ովքեր առաջնորդի որակներ են ցուցաբերում, ընդգրկվում են համապատասխան ակումբներում՝ «Հանրային կառավարում», «Աշակերտական խորհուրդ»: Մեդիայով հետաքրքրվողները կարող են ընտրել այս ակումբները՝ «Դպրոցական ռադիոկայան», «Դպրոցական հեռուստակայան», «Դպրոցական ամսագիր»: Երաժշտությամբ հետաքրքրվողները ունեն հետևյալ ընտրությունը՝ «Դպրոցական երգչախումբ», «Պարային համույթ», «Սովորողների ստեղծած երաժշտախումբ», «Մենանվագ», «Վոկալ»: Այն սովորողները, ովքեր զգում են, որ հեշտությամբ են կարողանում հաղթել բանավեճերում և բավականություն են ստանում մեծ լսարանի առջև խոսելուց, կարող են միանալ այս ակումբներին՝ «Խաղարկային կոնգրես», «Դեռահաս հանրապետականներ», «Դեռահաս ժողովրդավարներ», «Արտաքին գործերի», «Բանավեճի»: Գործում են նաև ամենատարբեր մարզական ակումբներ:

Ակումբների գործունեության ֆինանսավորումը ԱՄՆում

Պետական հանրակրթական դպրոցի ղեկավարությունը դիմում է կառավարությանը ակումբային գործունեությունը ֆինանսավորելու համար և հիմնավորում է այդ ծախսերը, սակայն ոչ բոլոր ակումբային գործունեություններն են կառավարության կողմից ֆինանսավորվում: Կան հասարակական կազմակերպություններ, որոնք ֆինանսավորում են բավարար եկամուտներ չունեցող երեխաների արտադպրոցական գործունեությունները: Այդպիսի կազմակերպություններից է

Կալիֆորնիայի «Think Together»-ը:

Ֆինանսավորման այլ աղբյուրներից է ակումբների անդամների անդամավճարների գանձումը: Հաշիվ է բացվում բանկում և անդամավճարները փոխանցվում են այդ հաշվին: Ինքնաֆինանսավորվող ակումբները ունենում են իրենց հաշվապահը, որը հաշվետու է ակումբի անդամների առաջ: Նա պետք է հաշվետվություն ներկայացնի կատարված ծախսերի մասին:

Ճապոնիայի դպրոցական ակումբները

Այս երկրում դպրոցական ակումբները երկու ուղղության են՝ սպորտային և մշակութային: Դպրոցներում գործում են ֆուտբոլի, բասկետբոլի, թենիսի, լողի և այլ մարզաձևերի ակումբներ: Մշակութային ակումբներից են՝ անգլախոսներինը, խոհարարականը, կինոյինը, թեյ խմելու արարողակարգինը և այլ ճապոնական մշակույթին վերաբերող ակումբներ:

Ճապոնիայի որոշ հարուստ դպրոցներում ակումբային գործունեությունը պարտադիր է և ուսպլանի մեջ է ընդգրկված: Ավելի աղքատ դպրոցներում այս գործունեությունը կամավոր է`ավելի սահմանափակ հնարավորություններով:

Կանադայում դպրոցական ակումբները սովորողների ուսումնական տարիները ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար են:

Ակումբները ուսումնական պլանների մեջ չեն ընդգրկված, բայց ներառվում են ընդհանուր կրթական ծրագրում: Ակումբների պարապմունքները կազմակերպվում են դասերից հետո: Դրանք հիմնականում սպորտային ակումբներ են. Բասկետբոլ, վոլեյբոլ, ֆուտբոլ, լող, թիավարություն, հոկեյ:

Կան նաև միջազգային միջմշակութային ակումբներ, որոնց նպատակն է սովորողներին ծանոթացնել այլ երկրների մշակույթներին, լեզվին: Աշնանային արձակուրդների ընթացքում այս ակումբի անդամները երեք շաբաթ անցկացնում են այն երկրում, որի մշակույթը և լեզուն ուսումնասիրում են:

Կան նաև երաժշտական ակումբներ` (ջազ ակումբ, ռոք ակումբ)

Դպրոցում կարող է գործել նաև «Դպրոցական լրագիր» ակումբը, որտեղ սովորողները լրագրողի աշխատանք են կատարում:

Եզրակացնող հետևություններ ուսումնասիրությունից հետո

Որոշակի իմաստով հանրային ծառայությունների ոլորտում է գործել մեր կրթահամալիրի հայրենագետ-բնապահպանի ակումբը: Կանադական ակումբների նման մեծաթիվ սովորողների համար դպրոցական տարիները հետաքրքիր է դարձրել մեր «Գիտակների ակումբը»: Մասնագիտական կողմնորոշման միտումներ են ունեցել մեր «Տնտեսագետի», «Ընթերցասերի», «Անգլախոսների», «Ծրագրավորողի», «TV mskh», «Ռոբոտիքսի» ակումբները և «Երաժշտական լաբորատորիան»: Այնքան շատ հոդվածներ եմ կարդացել այս թեմայով և պետք է առանձնահատուկ ոգևորությամբ նշեմ, որ իր բնույթով եզակի է  մեր «Սեբաստացիներ» ուսուցչական երգչախմբի գործունեությունը իր համերգային շրջագայություններով, ինչն ամենաիսկական հանրային ծառայություն է: Եզակի են նաև մեր կրտսեր, միջին և ավագ դպրոցների ռադիոհաղորդումները, որոնց ամենաակտիվ մասնակիցները կարող են ստեղծել իրենց ռադիոակումբները: Մեծ աշխարհն էլ մեզանից բան ունի սովորելու: Իսկ մենք սովորելու բան ունենք ակումբների միջոցով հանրային ծառայություններ մատուցելու  ոլորտում:

 

Աղբյուրը՝

https://en.wikipedia.org/wiki/High_school_clubs_and_organizations

http://www.livingston.org/Domain/870

http://www.japan-guide.com/forum/quereadisplay.html?0+43714

https://www.stmarg.ca/student-life/clubs-activities

http://www.edb.gov.hk/attachment/en/sch-admin/admin/about-activities/sch-activities-guidelines/e_eca_2012.pdf

http://blog.prepscholar.com/list-of-extracurricular-activities-examples

Կրթահամալիրի մանկավարժական լաբորատորիայում իմ մասնակցությունը հեղինակային կրթական ծրագրի իրականացման գործում 2016-2017 ուստարվա սեպտեմբեր-դեկտեմբեր ժամանակահատվածում

Աշխատանքի սկիզբը 9:00, ավարտը 17:00, ընդմիջում 13:00-14:00

Աշխատանքի հիմնական վայրը` Կրթահամալիրի Կենտրոն

1.Կարող եմ կազմել դասավանդողի անհատական աշխատանքային պլան Ավագ դպրոցի 11-րդ դասարանում անգլերենի ընտրությամբ դասընթացի դասավանդման օրինակով:

Աշխատանքը կատարված է: 

  1. Կշարունակեմ կայքի անգլերեն էջի թարգմանչական, խմբագրման աշխատանքները:
  2. Կրթահամալիրի մանկավարժական փորձի տարածման նպատակով կշարունակեմ անգլերեն թարգմանել մեր կրթահամալիրի դասավանդողների Դպիրում հրապարակված հայերեն հոդվածները:
  3. Կշարունակեմ վարել միայն անգլալեզու ընթերցողի համար նախատեսված https://alternativepedagogyblog.wordpress.com/ բլոգը, որը նույնպես նպաստում է մեր մանկավարժության տարածմանը:
  4. Կշարունակեմ ուսումնասիրել առաջադեմ մանկավարժության համաշխարհային փորձը և հոդվածներ գրել՝ հաշվի առնելով այդ ուսումնասիրությունների արդյունքները: 2015-2016 ուստարվա ընթացքում այդպիսի 7 ուսումնասիրություն-հոդվածներ եմ գրել: Նման ուսումնասիրություն-հոդվածներ գրելու համար ինձ օգնում են թարգմանելու, հոդված վերլուծելու և գրելու կարողությունները:
  5. Օտար լեզու դասավանդողների ուսումնական բլոգները ուսումնասիրելով և հատկապես՝ մասնակցելով նրանց ուսումնական պարապմունքներին՝ կարող եմ նկատել լավն ու վատը, վերլուծություններ անել և ուսուցմանը նպաստող գնահատականներ և գործնական առաջարկություններ անել դասավանդողներին:
  6. Կարող եմ առանձին նախագծերի, ընդհանուր նախագծային շաբաթների, ստուգատեսների իրականացման դիտարկումներ անել, նկատելով լավն ու թերությունները՝ վերլուծություններ անել նախագծերի և ստուգատեսների զարգացմանը նպաստող գնահատականներով և գործնական առաջարկություններով:
  7. Կազմելու եմ անգլերենի ֆլեշմոբի ամենամսյա առաջադրանքները տարբեր տարիքային խմբերի համար:
  8. Վարելու եմ դասավանդողների լրացուցիչ կրթության անգլերենի դասընթացը. Ավագ դպրոց-վարժարանի ընթերցասրահ, երկուշաբթի և հինգշաբթի օրերին, ժ 15:00-16:00:
  9. Աշխատանքի ընթացքում հնարավոր են լաբորատորիայի ղեկավարի, կրթահամալիրի տնօրենի հանձնարարություններ, որոնք կընդկրկվեն իմ աշխատանքային պլանում:

Յուրա Գանջալյան

16.08.2016

Նավասարդ

Հայաստանի ԳԱ Պատմության ինստիտուտի ավագ գիտաշխատող Գոհար Վարդումյանը պնդում է, որ հայերը չեն նշում Նավասարդյան տոնը (հայկական հին նոր տարին), որովհետև մեր հայ առաքելական եկեղեցին դեմ է այդ տոնը նշելուն, քանի որ Նավասարդը նվիրված է հին հայկական 7 հեթանոսական աստվածներին. Արամազդը` հայոց գերագույն աստծված, Անահիտը` գերագույն աստվածուհի, Աստղիկը` ջրի աստվածուհի, Նանեն` պատերազմի և իմաստության աստվածուհի, Վահագն` պատերազմի, որսորդության, կրակի և կայծակի աստված, Միհր` արևի, երկնային լույսի և արդարության աստված, Տիր` գրի, իմաստության, գիտելիքների, գիտությունների հովանավորի և արվեստների աստված:

Նավասարդյան տոնը հայերը նշել են ամեն տարի օգոստոսի 11-ին: Ավանդույթի համաձայն, այդ օրն աստվածներն իջել են երկրի վրա, լողացել են Արածանի սուրբ գետում և հետո դիտել են տոնակատարությունները ձյունապատ լեռներից: Մարդիկ պետք է հաճոյանային աստվածնեևրին, որպեսզի տոնը հաջող անցներ, ուստի նրանց զոհաբերում էին ցորենի հատիկներ, տնային կենդանիների արյուն և անցկացնում էին այլ ծեսեր: Նավասարդը համարվում էր նաև սիրո տոն:

Օգոստոսի 11-ը նշվել է նաև Նոյ նահապետի տապանի Արարատ լեռան վրա իջնելու օր:

Նավասարդը տոնվել է մինչև 16-րդ դարը: Այդ ժամանակ Հռոմի Գրիգորիոս պապը ներմուծել է Գրիգորիանական օրացույցը, որով սկիզբ է դրվել նոր ժամանակացույցի հաստատմանը տարբեր երկրներում: Եվ միայն 18-րդ դարում՝ Սիմեոն Երեւանցի կաթողիկոսի օրոք, որպես Նոր տարվա սկիզբ ընդունվեց հունվարի 1-ը (համապատասխանեցնելով քրիստոնեական մի շարք երկրներում ընդունված տարեսկզբի հետ), թեեւ մինչեւ 19-րդ դարի կեսերը հայկական շատ գավառներում (Սյունիք, Արցախ, Ուտիք) Նոր տարին շարունակում էր տոնվել օգոստոսին: Միայն 20-րդ դարասկզբից հունվարի 1-ը որպես տարվա սկիզբ տոնելը հա-մընդհանուր դարձավ:

Հայ առաքելական եկեղեցին դեմ է Նավասարդը տոնելուն նաև այն պատճառով, որ Հայկ Նահապետը, ով քրիստոնյա չի եղել, օգոստոսի 11-ին է սպանել Բելին՝ ազատություն տալով իր տոհմին:

Հայ արիներն ու ազգայնականները տարիներ առաջ առաջարկել են Հայաստանի կառավարությանը, որպեսզի Նավասարդը տոնվի Հայաստանում որպես Հայոց ինքնության օր, և երբ կառավարությունը ցանկացել է համաձայնեցնել այդ հարցը եկեղեցու հետ, Հայ առաքելական եկեղեցին պատասխանել է, որ Նավասարդը որևէ առընչություն չունի քրիստոնեության հետ և դեմ է եղել:

2011 թվականին Ազգային ժողովը որոշում է կայացրել, ըստ որի օգոստոսի 11-ը համարվում է Ազգային նույնականացման օր:

Կարծում եմ, որ մեր կրթահամալիրի կրթական օրացույցում կարելի է ներառել Նավասարդյան տոնը ամառային ուսումնական ճամբարի շրջանակներում: Չեմ կարծում, որ մենք պետք է միանանք Հայ արիների և ազգայնականների միության տոնակատարություններին: Օգոստոսի 11-ին հայ ազգային երգ ու պարով, ավանդական գաթայով (իհարկե ոչ շերտավոր խմորով պատրաստած), գունավոր գուլպաների մեջ փոքրիկ նվերներով մի հրաշալի ամառային տոն կարող ենք պարգևել մեր երեխաներին, համայնքին:

Աղբյուր՝

http://www.panarmenian.net/arm/details/52127/

http://www.hayary.org/wph/?cat=9

 

 

Հռոմի Ֆրանցիսկոս Պապի ուղերձը երիտասարդությանը «Երիտասարդության համաշխարհային օրեր» կաթոլիկ համագումարի շրջանակում Կրակով, 30 հուլիսի 2016

PA-28197816-800x500

Բարի երեկո, սիրելի երիտասարդներ

Բարի է լինել այստեղ ձեզ հետ իրիկնային այս արթուն աղոթքի պահին.

 

Ականատեսի իր ցնցող և հուզիչ պատմության վերջում Ռենդը մի բան խնդրեց մեզնից: Նա ասաց. « Ես ջերմեռանդորեն խնդրում եմ Ձեզ աղոթել իմ սիրելի երկրի համար”: Պատերազմով, վշտով ու կորստով լի նրա պատմությունն ավարտվեց աղոթքի համար խնդրանքով: Կարո՞ղ է մեր իրիկնային աղոթքը սկսելու համար ավելի լավ ձև լինել, քան աղոթելը:

Մենք այստեղ ենք եկել աշխարհի տարբեր մասերից, տարբեր մայրցամաքներից, երկրներից, լեզուներից, մշակույթներից ու ժողովուրդներից: Հնարավոր է, որ մեզնից ոմանք դուստրերն ու որդիներն են այն ժողովուրդների, որոնք տարաձայնություններ ունեն և ներքաշված են տարբեր հակամարտություններում և նույնիսկ՝ բաց պատերազմում: Մեզնից մյուսներն էլ հնարավոր է «խաղաղ» երկրներից են, որտեղ չկա պատերազմ և հակամարտություն, որտեղ մեր աշխարհում պատահող բոլոր սարսափելի բաները սոսկ երեկոյան լուրերի պատմություններ են: Բայց մտածեք այդ մասին: Մեզ համար, այսօր, այստեղ, որ եկել ենք աշխարհի տարբեր մասերից, տառապանքը և պատերազմները, որ շատ երիտասարդների համար են այժմյան փորձություն, անանուն չեն այլևս, որոնց մասին կարդում ենք լրագրերում: Դրանք անուն ունեն, դեմք ունեն, պատմություն ունեն, շատ մոտ են մեզ: Այսօր պատերազմը Սիրիայում այնքան շատ մարդկանց է ցավ պատճառել, այնքան շատ երիտասարդների, ինչպիսին մեր Ռենդն է, որ եկել է այստեղ և խնդրել մեզ, որ աղոթենք իր սիրելի երկրի համար:

Որոշ իրավիճակներ հեռու են թվում մեզնից, մինչև որ ինչ-որ կերպ չենք առընչվում դրանց: Մենք չենք գնահատում դրանց, որովհետև տեսնում ենք միայն մեր բջջային հեռախոսի կամ համակարգչի էկրանին: Բայց երբ մենք իրական կյանքում ենք,   իրական մարդկանց կյանքերին ենք առընչվում, այլ ոչ թե սոսկ էկրանի պատկերներին, ինչ-որ զորեղ բան է պատահում: Մենք ներգրավվելու կարիքն ենք զգում. հասկանում ենք, որ չկան «մոռացված քաղաքներ», ուզում ենք Ռենդի կամ «մահով ու սպանությամբ շրջապատված» լիովին անօգնական վիճակում գտնվող մեր այլ եղբայրների ու քույրերի բառերը գործածել: Սիրելի ընկերներ, խնդրում եմ միասին աղոթել պատերազմի բոլոր զոհերի տառապանքների և սիրելի Սիրիայի և մեր աշխարհի այլ մասերի շատ ու շատ տառապող ընտանիքների համար: Թող որ մեկընդմիշտ գիտակցենք, որ ոչինչ չի կարող արդարացնել եղբոր կամ քրոջ արյունը հեղելը, որ ոչինչ ավելի թանկ չէ, որքան անձը մեր կողքի:

Երբ խնդրում եմ ձեզ աղոթել այս ամենի համար, ես նաև կցանկանայի շնորհակալություն հայտնել Նատալյաին և Միգելին, որ կիսվեցին մեր հետ իրենց վեճերով ու ներքին հակադրություններով: Դուք պատմեցիք մեզ, թե ինչպես եք պայքարել և ինչպես է ձեզ հաջողվել հաղթահարել դրանք: Դուք երկուսդ էլ կենդանի մարմնացումն եք այն բանի, ինչն ուզում է մեր մեջ սերմանել Աստծո ողորմածությունը:

Որևէ մեկին մեղադրելու կամ որևէ մեկի հետ կռվելու ժամանակը չէ հիմա: Մենք չենք ուզում կործանել: Մենք չենք ցանկանում ատելություն շահել ատելությամբ, բռնություն՝ բռնությամբ, ահաբեկչություն՝ ահաբեկչույամբ: Այսօր մենք այստեղ ենք, որովհետև Տերն է մեզ հավաքել այստեղ: Մեր պատասխանը պատերազմող աշխարհին անուն ունի. դրա անունը եղբայրություն է, դրա անունը համախոհություն է, դրա անունը ընտանիք է: Մենք տոնում ենք այն փաստը, որ լինելով տարբեր մշակույթների կրողներ՝ մենք հիմա միասին ենք աղոթում:

Եկեք Տիրոջ առաջ դնենք մեր ընկերների վկայությունները և եկեք համադրենք դրանք կեցության հետ այն մարդկանց, ում համար «ընտանիքը նշանակություն չունեցող հասկացություն է, իսկ տունն էլ միայն՝ քնելու և ուտելու տեղ», և նրանց հետ, ովքեր ապրում են վախով, որ իրենց սխալները ու մեղքերը վտարանդի են դարձրել իրենց: Եկեք նաև Տիրոջ առաջ դնենք ձեր սեփական «վեճերը», ներքին պայքարումները, որ ձեզնից յուրաքանչյուրն իր սրտում է կրում:

Մինչ մենք աղոթում էինք, ես մտածեցի Առաքյալների մասին Հոգեգալստյան ժամանակ: Նրանց պատկերելը մեզ կօգնի գնահատել այն ամենը, ինչն Աստված ուզում է սերմանել մեր կյանքերում, մեր մեջ ու մեզ հետ:

Այդ օրը Հիսուսի աշակերտները միասին էին, կողպված դռների ետևում, վախով համակված: Նրանք սպառնալիք էին զգում, շրջապատված հալածանքի մթնոլորտով, որը փոքր սենյակի անկյունն էր քշել նրանց, և նրանք պապանձված էին ու կաթվածահար: Վախն էր համակել նրանց: Հետո, այդ իրավիճակում ինչ-որ տպավորիչ ու մեծազդու բան պատահեց: Սուրբ Հոգին և կրակի լեզուներն իջան նրանց վրա՝ առաջ մղելով նրանց դեպի աներազելի արկածների:

Այստեղ մենք լսել ենք երեք վկայությունների մասին: Մեր սրտերն ազդվեցին նրանց պատմություններից, ապրած կյանքերից, և մենք տեսանք, թե ինչպես Հիսուսի աշակերտների նման նրանք նույնանման պահեր են ապրել, մեծ վախի պահեր, երբ թվում էր, որ ամեն ինչ կործանվում է: Վախ ու տառապանք, որն առաջանում էր այն բանից, որ տնից դուրս գալը նշանակում էր, որ կարող է այլևս երբեք չտեսնես հարազատներիդ, այլևս չգնահատվելու ու չսիրվելու վախը, ընտրություն չունենալու վախը: Նրանք այնպիսի վախ են ապրել, որը միայն մի բանի է տանում՝ թակարդի մեջ ընկածի զգացողությամբ համակվելուն: Երբ զգում ենք դա, մեր վախը անխուսափելիորեն միանում է իր «երկվորյակ քրոջը»՝ կաթվածահար լինելուն: Մտածել, որ այս աշխարհում, մեր քաղաքներում և համայնքներում այլևս տեղ չկա աճելու, երազելու, ստեղծելու, հորիզոնով զմայլվելու, մի խոսքով՝ ապրելու, ամենավատ բաներից մեկն է, որ կարող է պատահել մեր կյանքում: Երբ մենք կաթվածահար ենք, մենք բաց ենք թողնում ուրիշ մարդկանց հանդիպելու մոգությունը, նոր ընկերներ ձեռք բերելը, երազանքներով կիսվելը, միմյանց հետ զբոսնելը:

Բայց կյանքում կա մեկ ուրիշ՝ կաթվածահար լինելու նույնիսկ ավելի վտանգավոր տեսակ: Հեշտ չէ մատով դիպչել նրան: Ես նկարագրում եմ դա որպես մի կաթվածահար վիճակ, որը գալիս է, երբ մենք երջանկությունը շփոթում ենք բազմոցի հետ: Այլ բառերով ասած՝ մտածել, որ երջանիկ լինելու համար մեզ միայն մի լավ բազմոց է հարկավոր. մի բազմոց, որը մեզ օգնում է զգալ հարմարավետ, հանգիստ ու ապահով. մի բազմոց, որը մերսող սարք ունի իր մեջ, ինչն օգնում է մեզ հեշտությամբ քուն մտնել. մի բազմոց, որը մեզ խոստանում է հարմարավետություն ժամեր շարունակ, որպեսզի մենք փախչենք դեպի տեսախաղերի աշխարհը և մեր ամբողջ ժամանակը ծախսենք համակարգչի էկրանի առջև. մի բազմոց, որը մեզ հեռու է պահում որևէ ցավից ու վախից. մի բազմոց, որը մեզ թույլ է տալիս մնալ տանը՝ առանց մտածելու կամ անհանգստանալու որևէ բանի մասին. «Բազմոց-երջանկություն»:

Դա, հավանաբար, կաթվածահար լինելու ամենավնասակար և նենգ ձևն է, քանի որ կամաց կամաց՝ առանց նույնիսկ գիտակցելու մենք սկսում ենք կռանալ, դառնում ենք ալարկոտ ու ձանձրացող, մինչդեռ ուրիշները՝ ավելի աշխույժ քան մենք ենք, բայց ոչ անհրաժեշտաբար ավելի լավը, քան մենք ենք, և մեր փոխարեն մեր ապագայի մասին որոշումներ են կայացնում: Շատ մարդկանց համար շատ ավելի հեշտ է ու լավ ալարկոտ ու ձանձրալի երեխաներ ունենալը, որոնք երջանկությունը բազմոցի հետ են շփոթում: Շատ մարդկանց համար դա ավելի հարմարավետ է, քան աշխույժ ու պրպտող երեխաներ ունենալ, ովքեր փորձում են արձագանքել Աստծո երազանքին և մարդու սրտին բնորոշ անհանգստությանը:

Մի այլ բան է Ճշմարտությունը: Սիրելի երիտասարդներ, մենք այս աշխարհը չենք եկել հեշտ կյանքով  «պարարտանալու» համար, որ մեր կյանքը քնելու համար մի հարմարավետ բազմոց դարձնենք: Ո′չ, մենք այլ պատճառով ենք եկել՝ հետք թողնելու համար: Շատ տխուր է կյանքն անցկացնել առանց մի որևէ հետք թողնելու: Երբ մենք հեշտն ու հանգիստը, հարմարավետությունն ենք ընտրում, շփոթում ենք երջանկությունը սպառողականության հետ, մենք վերջում շատ բարձր գին ենք վճարում՝ կորցնում ենք մեր ազատությունը:

Սա ինքնին կաթվածահար լինելու մի մեծ ձև է, երբ սկսում ենք մտածել, որ երջանկությունը հարմարավետությունն ու հարմարությունն է, որ երջանիկ լինելը կյանքը քնած կամ էլ հանգստացուցիչ սպեղանիով ապրելն է, և երջանիկ լինելու միակ ձևը թմրած վիճակում ապրելն է:

Թմրանյութ օգտագործելը, անշուշտ, վատ բան է, բայց կան նաև շատ ուրիշ հասարակության կողմից ընդունելի թմրանյութեր, որոնք կարող են նույն կերպ մեզ ստրկացնել: Մեկը մի ձևով, մյուսը՝ այլ. Նրանք երկուսն էլ խլում են մեզնից մեր ամենամեծ գանձը՝ ազատությունը:

Իմ ընկերներ, Հիսուսը ռիսկի, հավերժ ավելին անելու Աստվածն է: Հիսուսը հարմարավետության, ապահովության ու հեշտ կյանքի Աստվածը չէ: Հիսուսին հետևելը պահանջում է քաջության մի լավ չափաբաժին, բազմոցը քայլարշավի մի զույգ կոշիկի հետ փոխելու պատրաստակամություն և ճանապարհ ընկնել՝ արահետներ բացելով դեռևս չտրորված տեղանքներում:

Դեպի նոր հորիզոնները տանող արահետներ բացել և ունակ լինել ուրախություն տարածելու՝ ուրախություն, որը Աստծո սիրուց է ծնվում և նրա ողորմածությամբ էլ ձեր սրտերը լցվում: Ունակ լինել մեր Աստծո «խենթության» արահետը բռնել, որը սովորեցնում է մեզ իրեն հանդիպել քաղցածների, ծարավների, մերկերի, հիվանդների մեջ, ինչպես նաև անախորժության մեջ ընկած ընկերոջ, բանտարկյալի, փախստականի, ներգաղթյալի ու մեր լքված հարևանների մեջ:

Ունակ լինել գնալ մեր Աստծո արահետով, ով քաջալերում է մեզ դառնալ քաղաքագետներ, մտածողներ, հասարակական ակտիվիստներ: Աստվածը խնդրում է մեզ համերախշությամբ տոգորված ստեղծել մեր տնտեսությունը: Որտեղ էլ որ գտնեք ինքներդ ձեզ, Աստծո սերով միշտ ավետիսի եք արժանանում՝ դարձնելով ձեր կյանքը մի ընծա նրա և ուրիշների համար:

Դուք կարող եք ասել ինձ. «Տեր հայր, դա միայն մի քանի ընտրյալների համար է, այլ ո′չ ամենքի»: Ճիշտ է, և այդ մի քանիսը բոլոր նրանք են, ովքեր պատրաստ են կիսելու իրենց կյանքերը ուրիշների հետ: Ճիշտ այնպես, ինպես Սուրբ Հոգին վերափոխեց  աշակերտների սրտերը Հոգեգալստյան օրը, նույն կերպ էլ նա վարվեց մեր ընկերների հետ, ովքեր կիսվեցին իրենց վկայություններով: Միգել, ես կգործածեմ քո իսկ բառերը: Դու մեզ ասացիր, որ հենց նույն օրը, երբ նրանք քեզ վստահեցին նոր պատասխանատվության աշխատանք, դու սկսեցիր հասկանալ, որ Աստվածը քեզնից մի բան է խնդրում: Հենց այդ ժամանակվանից ամեն ինչ փոխվեց:

Դա է գաղտնիքը, սիրելի ընկերներ: Աստված մի բան է ակնկալում ձեզնից: Աստված մի բան է ուզում ձեզանից: Աստված հույս է դրել ձեզ վրա: Աստված գալիս է փլուզելու մեր սարքած բոլոր ցանկապատերը: Նա գալիս է բացելու մեր կյանքի դռները, երազանքները և բացահայտելու իրերը տեսնելու մեր ձևերը:

Աստված գալիս է բացելու այն, ինչում դուք փակված եք: Նա քաջալերում է ձեզ երազել: Նա ուզում է ստիպել ձեզ հասկանալ, որ ձեր միջոցով աշխարհը կարող է փոխվել: Փաստն այն է, որ եթե դու ինքդ լավագույնդ չանես, աշխարհը երբեք չի փոխվի:

Մեր ժամանակները բազմոցին նստող ծույլերի համար չեն, այլ նրանց համար, ովքեր կոշիկներ են հագած. Այսօրվա աշխարհը պահանջում է, որ դուք լինեք պատմություն կերտողներ, որովհետև կյանքը միշտ գեղեցիկ է, երբ ընտրում ենք այն լիարժեք ապրել, երբ որոշում ենք հետք թողնել: Այսօր պատմությունը կոչ է անում մեզ պաշտպանել մեր արժանապատվությունը և չթողնել, որպեսզի ուրիշները որոշեն մեր ապագան:

Ինչպես որ արեց Հոգեգալստյան օրը,  Տերն ուզում է ամենամեծ հրաշքներից մեկը գործել: Նա ուզում է ձեր ձեռքերը, իմ ձեռքերը, մեր ձեռքերը հաշտության, համախոհության ու ստեղծականության նշաններ դարձնել: Նա ուզում է, որ ձեր ձեռքերը շարունակեն կառուցել այսօրվա աշխարհը: Եվ նա ուզում է ձեր հետ կառուցել այդ աաշխարհը:

Դուք կարող եք ասել. «Հայր, բայց մենք մեր սահմաններն ունենք. Ես մեղք եմ գործել: Ի՞նչ անեմ:» Երբ Աստված այցելում է մեզ, նրա համար կարևոր չէ, թե ի՞նչ ենք մենք, ի՞նչ ենք եղել, և կամ ի՞նչ ենք արել, կամ չենք արել: Ընդհակառակը, երբ նա այցելում է մեզ, նա մտածում է այն ամենի մասին, ինչը մենք տալու ենք, ամբողջ սիրո մասին, որ մենք ունակ ենք տարածելու: Նրա ներդրումը ապագայի վրա է, վաղվա վրա է: Հիսուսը քո ապագան է մատնանշում:

Այսպիսով, իմ ընկերներ, Հիսուսը հրավիրում է ձեզ, կոչ է անում ձեզ հետք թողնել կյանքում, պատմության մեջ հետք թողնել՝ ձեր սեփական հետքը, ինչպես նաև շատ ուրիշներինը:

Մեր օրերում կյանքը թելադրում է մեզ, որ շատ ավելի հեշտ է կենտրոնանալ այն բանի վրա, թե ինչն է մեզ բաժանում, ինչն է մեզ իրարից անջատ պահում: Մարդիկ փորձում են ստիպել մեզ հավատալ, որ ներպարփակված լինելը ապահով և վնասից հեռու լինելու ամենալավ ձևն է: Այսօր մենք՝ մեծահասակներս, կարիք ունենք ձեզնից սովորելու, թե ինչպես բազմազանության ու երկխոսության մեջ ապրել. Ոչ թե որպես սպառնալիք ընդունել բազմամշակույթայնությունը, այլ որպես նոր հնարավորություն:

Քաջություն ունեցեք սովորեցնելու մեզ, որ ավելի հեշտ է կամուրջներ կառուցել քան՝ պատեր: Եղբայրության արահետով գնալու մարտահրավեր նետեք մեզ: Կառուցել կամուրջներ… Գիտեք, թե որն առաջին կամուրջը, որը պետք է կառուցվի: Դա կամուրջ է, որը մենք կարող ենք այստեղ կառուցել՝ մեկնելով և բռնելով միմյանց ձեռքերը: Բռնեք միմյանց ձեռքերը: Սա եղբայրության մեծ կամուրջ է, և թող այս աշխարհի զորեղները նույնը սովորեն անել… ոչ ինչպես երեկոյան լուրերի համար նկարներում են անում, այլ իրական, ավելի մեծ ու հավերժ ձեռքսեղմումներով կամուրջներ: Թող, որ այս մարդկային կամուրջը լինի շատ շատ ուրիշ կամուրջների սկիզբը լինի: Այդ ձևով հետք կթողնվի կյանքում:

Այսօր Հիսուսը, որ մեր ճանապարհն է, ճշմարտությունն է ու կյանքը, կոչ է անում ձեզ հետք թողնել պատմության մեջ: Նա, ով կյանքն է, խնդրում է ձեզնից յուրաքանչյուրին հետք թողնել ձեր սեփական և շատ ուրիշների պատմության մեջ: Նա, ով ճշմարտությունն է, խնդրում է ձեզ լքել մերժման, բաժանման և դատարկության արահետները: Դուք հակված ե՞ք անելու դա:  Ձեր ձեռքերով և ոտքերով ի՞նչ պատասխան կտաք Տիրոջը, ով մեր ճանապարհն է, ճշմարտությունը և կյանքը:

Աղբյուրը՝

Full text: Pope Francis’s address at World Youth Day Prayer Vigil