Ասում են, որ մի թուրքական ժողովրդական ասույթ կա. «Հայի հետին խելքը իմը լիներ»: Սրա իմաստն այն է, որ հայերի մեծ մասը սկզբում ասում, շարժվում ու գործում է, իսկ երբ տեսնում է դրա հետևանքները, նստում ու մտածում է. «Էս ի՞նչ արեցի»:
1980-ականների երկրորդ կեսին, երբ Խորհրդային միության գլխավոր կարգախոսը դարձավ «պերեստրոյկան», այն, նախևառաջ ու հիմնականում, վերաբերում էր տնտեսության զարգացմանը: Տնտեսական մտածողության փոփոխության այդ վերելքին մի քանի հայ մտավորական՝ չունենալով տնտեսական մտածողության փոփոխության որևէ գաղափար ու գաղափարախոսություն, այդ «պերեստրոյկան» առաջինը դիտարկեցին որպես ազգային ազատագրական շարժման ազդակ ու սկսվեց ղարաբաղյան շարժումը: Այդ ժամանակ դեռ Խորհրդային միություն էր, ու 15 հանրապետություններում ապրում էին 120 ազգություններ և որոնցից ովանք էլ ունեին իրենց ազգային ինքնորոշման խնդիրները, բայց ոչ ոք ձայն չէր բարձրացնում ու մենք եղանք առաջինը: Լինել առաջինը, նշանակում էր առաջինը կրել այդ պայքարից առաջացող բոլոր զրկանքները և՚ մարդկային դժբախտությունների, և՚ տնտեսության լիակատար փլուզման առումով: Հայաստանում ու Ղարաբաղում սկսվեցին բազմահազարանոց ցույցեր, որտեղ ամենաբարձր ձայնով բղավում էին՝ «միացու՚մ», «պայքա՚ր, պայքա՚ր մինչև վերջ», «Լենին, պարտիա, Գորբաչով»: Այդ շարժումը բոլորովին ողջունելի չէր Խորհրդային միության համար և թշնամական վերաբերմունք էր հրահրում Ադրբեջանում: Սկսվեցին մասսայական գործադուլները և դասադուլները: Դրան հետևեցին հայերի ջարդերը Սումգաիթում և Բաքվում: Մենք բոլորս էլ գիտենք, որ թուրքը վայրագ է, բայց ինչու՞ արթնացնել նիրհի մեջ գտնվող նրանց այդ բնազդը: Երբ ուշացած տեղ հասան ռուսական զորքերը, Միխայիլ Գորբաչովը շտապեց արդարանալ՝ «Мы только на два часа опоздали»: Այնուամենայնիվ, հարևան ժողովուրդների խաղաղ համակեցության ամբարտակի պատերը ճեղքվել էին: Կարճ ժամանակի ընթացքում Հայաստանում և Արցախում ոչ մի ադրբեջանցի չկար, իսկ Ադրբեջանում էլ՝ ոչ մի հայ: Բաքվից, Սումգաիթից ու այլ ադրբեջանական քաղաքներից ու գյուղերից ողջ մնացած մոտ 350.000 հայ վտարվեց ծեծված, ջարդված ու սնանկացած՝ թողնելով այդ երկրում իրենց տները, ամբողջ ունեցվածքը: Այդ նույն ժամանակահատվածում որոշ արկածախնդիր ազգայնամոլ մտավորականներ ուզում էին բարձրացնել նաև Ջավախքի հարցը: Դա արդեն կլիներ ոչ թե ազգային ազատագրական, այլ ազգակործան շարժում: Այդ նոր սկսվող շարժման դեմն առան ողջամիտ մտածողները ու հիմա մենք ունենք բարիդրացիական հարաբերություններ Վրաստանի հետ: Թբիլիսիում Հավլաբարը կա, կա խաղաղ ապրող հայկական համայնք Ջավախքում:
1992 թվականի աշուն: Արցախի ժողովուրդը Հայաստանի կամավորական երկրապահների հետ պաշտպանում էին Արցախը: Գոյապահպանման պատերազմ էր: Հայաստանում չկար էլեկտրականություն, շրջափակման հետևանքով պարենային ճգնաժամ էր: Ամեն օր նորանոր զոհեր էին ավելանում թե՚ Հայկական, և թե՚ Ադրբեջանական կողմում: Երևանի փողոցներում սովորական տեսարաններ էին դարձել զոհված ազատամարտիկների անուն ազգանուններով սև պաստառները: Թեկուզև ուշացած, բայց բոլոր հարցերը կարգավորող Խորհրդային միությունը այլևս չկար: Դրա փոխարեն կար նոր կազմավորված Ռուսաստանի դաշնային հանրապետությունը իր նոր ներքին խնդիրներով: Հիմա, երբ հակամարտությունը վերաճում է ռազմական առճակատման, միանգամից տարբեր պետություններ կոչ են անում կողմերին անմիջապես դադարեցնել ռազմական գործողությունները և նստել բանակցային սեղանի շուրջը: Հայաստանի այժմյան վարչապետը և Ադրբեջանի նախագահը նույնիսկ ուղիղ հեռախոսակապ ունեն: Այն ժամանակ բացակայում էր այս ամենը: Ո՞վ էր լինլու երկու կողմերին սթափության կոչ անողը: Ո՞վ էր լինելու հայի հետին խելքով մտածողը, ում ձայնը կարող էր հրաշքով լսելի լինել երկու կողմերում էլ: Սթափության կոչի այդ ձայնը բարձրացրեց Հայաստանի երրորդ հանրապետության Գերագույն խորհրդի պատգամավոր Աշոտ Բլեյանը: 1992 թվականի հոկտեմբերի 13-ին իր դիմումն ուղղեց Ադրբեջանի և Հայաստանի նախագահներին, խորհրդարաններին, կառավարություններին, քաղաքական գործիչներին, մտավորականներին: Դիմումի տակ ստորագրել էին Աշոտ Բլեյանի համախոհ 55 պատգամավորներ: Պետք է ասել, որ պատերազմական իրադրության ժամանակ պատգամավորի աշխատանքը ինքնաձիքով մարտական դիրքում կանգնելը չէ: Նրանը դիվանագիտական ասպարեզն է: Շուտով նա կատարեց դիվանագիտական առաքելության այդ սխրանքը: Նույն թվականի նոյեմբերի 4-9-ը, առանց անվտանգության լուրջ երաշխիքներ ստանալու՝ Աշոտ Բլեյանը անձամբ այցելեց Բաքու և այդ դիմումը փոխանցեց Ադրբեջանի Գերագույն խորհրդին: Այդ դիմումն իհարկե լուրջ ընթացք չստացավ այնտեղ: Նրանք ճիշտ չգնահատեցին այդ պահը և չանսացին կոչին, քանի որ այդ ժամանակահատվածում Ադրբեջանը ռազմական հաջողություններ էր արձանագրում: Նրանք սխալվեցին: 1994 թվականին Հայկական ուժերը ազատագրեցին Շուշին և Արցախը Հայաստանից բաժանող ադրբեջանական յոթ շրջան դարձրեցին անվտանգության գոտի: Կնքվեց հրադադարի պայմանագիր՝ Արցախի հանրապետության ստատուս-քվո կարգավիճակով:
Աշխարհի ոչ մի պետություն չճանաչեց Արցախի նորաստեղծ անկախ պետականությունը: Ընդհակառակը՝ բոլոր պետությունները ճանաչեցին Ադրբեջանի հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը:
Տարիներն անցնում էին: Հայաստանը չէր կարող շրջափակման մեջ բնական ու լիարժեք տնտեսական զարգացում ունենալ: 90-ական թվականներին Հայաստանը և Արցախը ավելի հզոր էին, քան Ադրբեջանը, բայց Ժամանակն աշխատում էր Ադրբեջանի օգտին: Պետք էր որքան հնարավոր է շուտ լուծել Արցախի կարգավիճակի հարցը, քանի դեռ Հայաստանը և Արցախը կարող էին հաղթողի դիրքերից խոսել: Այդ ողջամիտ առաջարկի կրողը Հայաստանի հանրապետության առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը դարձավ: Նա առաջարկում էր Արցախի նոր կարգավիճակի դիմաց գնալ փոխզիջումների՝ վերադարձնել գրավված շրջանները բացի Լաչինի շրջանից, որը կարող էր լինել Հայաստանի հետ կապող միջանցք:
1997 թվականի նոյեմբերի 1-ին հրապարակվեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանի «Պատերազմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» հոդվածը, որի բովանդակային քննարկումը եղավ անվտանգության խորհրդի ընդլայնված նիստում:
Անվտանգության խորհրդի ընդլայնված նիստում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը մանրամասն ու հիմնավոր կերպով պատասխանեց բոլոր հակառակ տեսակետներ արտահայտողների փաստարկներին: Ահա մի հատված նրա ելույթից.
«Ամենաապշեցուցիչը, սակայն այն պնդումն է, թե Ղարաբաղի հարցում մենք պետք է փոխզիջման գնանք այն ժամանակ, երբ հարկադրված կլինենք։ Մի՞թե հասկանալի չէ, թե ինչ է նշանակում հարկադրված զիջում. հարկադրված զիջումը նշանակում է կապիտուլյացիա։ Իսկ կապիտուլյացիայի ժամանակ դու ոչինչ չես զիջում, կամ եթե զիջում էլ ես՝ դրա դիմաց ոչինչ չես ստանում, այլ հլու հնազանդ ընդունում ես այն, ինչ փաթաթում են քո վզին։ Քի՞չ է մեր անցյալի դառը փորձը։ Քի՞չ են Բաթումի ու Ալեքսանդրապոլի խայտառակ պայմանագրերը, երբ ավելի վաղ հնարավորություն կար շատ ավելի ձեռնտու լուծումներ գտնելու, բայց ժամանակի պատասխանատուները կորցրին այդ հնարավորությունները։ Ստիպված եմ կրկնել իմ վերջին հոդվածի տրիվիալ միտքը. փոխզիջման պետք է գնալ այն պահին, երբ ուժեղ ես։ Հայաստանը վաղն ավելի ուժեղ չի լինելու, քան այսօր։ Հետեւաբար, վաղվա ցանկացած լուծում ավելի վատն է լինելու, քան այսօրվանը: … Փաթեթային, փուլային կամ այլ տարբերակների շուրջ թվացյալ բանավեճը, վստահ եմ, սոսկ շղարշ է՝ կարգավորման պրոցեսը ձգձգելու, այսօրվա իրավիճակը, այսինքն ստատուս-քվոն որքան հնարավոր է երկար պահպանելու համար։ Ես ցավով նախազգում եմ, թե դա ինչ ահավոր վտանգ է ներկայացնում թե՛ Ղարաբաղի, թե՛ Հայաստանի գոյության համար։ Այսօր մենք, ինչպես Բաթումից ու Ալեքսանդրապոլից առաջ, թերեւս Ղարաբաղի հա րցի նպաստավոր լուծման եւ Հայաստանի բարգավաճման վերջին պատեհությունն ենք կորցնում։ Եւ դրա համար մենք բոլորս էլ պատասխան ենք տալու մեր ժողովրդին»։
Ցավալիորեն ականատես եղանք ու համոզվեցինք, թե որքան ճիշտ էր Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Անվտանգության նիստի մասնակիցների ծանրակշիռ ու ազդեցիկ խոսք ունեցողների մեծամասնությունը ընտրեց ստատուս-քվոյի պահպանման տարբերակը:
Այդ ամենը հանգեցրեց նրան, որ 1998 թվականի փետրվարի 4-ին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց իր հրաժարականի մասին: Իր հրաժարականի հայտարարության մեջ նա գրել էր. «Արտառոց ոչինչ տեղի չի ունեցել. պարզապես Հայաստանում խաղաղության եւ արժանապատիվ հաշտության կուսակցությունը պարտություն է կրել»։
Հայաստանի անկախության տարիների մեծագույն ողբերգություններից էր հոկտեմբերի 27-ը: Մեծ էր ողբերգությունը նրանով, որ մեծ էին ժողովրդի ակնկալիքները Կարեն Դեմիրճյանի և Վազգեն Սարգսյանի միասնությունից, որոնք ավաղ չիրականացան:
Հաջորդ 20 տարիները՝ Ռոբերտ Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի նախագահությամբ, անցան Արցախի ստատուս-քվոյի կարգավիճակի պահպանմամբ ու ամեն գնով ձգձգմամբ, իսկ տարիներն անցնում էին: Ժամանակն էլ աշխատում էր Ադրբեջանի օգտին, ինչպես առաջին նախագահն էր կանխատեսել: Մեզ անընդհատ հանգստացնում էին անվտանգություն ու ապահովություն ներշնչող խոսքերով առ այն, որ հայկական բանակը տարածաշրջանի ամենամարտունակ բանակն է: Երևի տարածաշրջան ասելով նկատի ունեին միայն Վրաստանն ու Ադրբեջանը, իսկ մարտունակություն ասելով էլ նկատի ունեին միայն հայ զինվորի մարտական ոգին ու անձնազոհությունը: Ի՞նչ կարող է հայ զինվորի բարձր մարտական ոգին անել առանց 21-րդ դարի նորագույն զինտեխնիկայի: Բավական չէ՞ հայ զինվորին իր մարտական ոգու հետ անընդհատ անձնազոհության ուղղորդել:
2018-2022 թվականներ. անկախ Հայաստանի համար անհասկանալի, ողբերգական, անհեռանկար և անհույս ժամանակաշրջան
Անհասկանալին
«Հայաստանի հպարտ քաղաքացիներ», «Արցախի հպարտ քաղաքացիներ», «Նախկինները լափում էին», «Ժողովրդից գողացվածը մինչև վերջին կոպեկը վերադարձնելու ենք ժողովրդին», «Քայլ արա՚՚, մերժի՚՚ր Սերժին»: Այս կարգախոսներն էին միայն հնչում ամեն օր և դրանք բավական էին, որպեսզի սին հույսերով լցվեին հարյուր հազարավոր մարդկանց հոգիները: Սերժ Սարգսյանն էլ Մարիոտ հյուրանոցում կայացած հանդիպմանը այնքան հեշտ ու հանգիստ ասաց. «Դու ճիշտ ես: Ես սխալ էի»: Այնպիսի տպավորություն էր, որ նա երջանիկ է՝ իր ուսերի վրայի մեծ բեռը Նիկոլ Փաշինյանի ուսերին դնելու համար: Եվ եղավ իշխանափոխություն:
Սկսվեց մեր նոր վարչապետի անհասկանալի մտքերի շարանը: Դրանք բազմաթիվ են, բայց ես ուզում եմ հիշեցնել միայն ամենաանհասկանալի մի քանիսի մասին:
Երբ 2020 թվականին ամբողջ աշխարհում բռնկվեց կորոնավիրուսի համավարակը և շատ զարգացած երկրներում տնտեսական աճի անկում էին կանխատեսում, պարզվեց, որ մեր երկրում կորոնավիրուսը նոր հնարավորությունների շրջան է բացում: Այդպես էլ ինձ համար անհասկանալի մնաց, թե այդ ինչ նոր հնարավորություններ էին:
Անհասկանալի էր, թե ինչու մեր վարչապետը 2019-ի գարնանը Շուշիում բարձրաձայն ու հպարտությամբ ասաց. «Արցախը Հայաստան է և վե՚՚րջ»: Դա պատերազմի մարտահրավեր էր Ադրբեջանի համար: Ադրբեջանը ընդունեց մարտահրավերը:
Անհասկանալի նախադասություններով ու պատճառաբանություններով Ազգային ժողովի ամբիոնից 2022-ի սեպտեմբերի 14-ին՝ փաստացի պատերազմական իրադրության ժամանակ, հայտարարվեց, որ 44-օրյա պատերազմից հետո նոր զինտեխնիկա Հայաստանը չի կարողանում գնել, չնայած դրա համար բավարար միջոցներ ունեն: Պարզվում է, որ մեր հայ զինվորներն այս անգամ էլ միայն ինքնաձիգերով ու մի քանի հին հրանոթներով են անձնազոհաբար ու բարձր մարտական ոգով կռվել ու զոհվել: Ամեն ինչ պարզ է: Պարզ չէ միայն, թե նրանցից քանիսն են զոհվել ու քանիսը գերեվարվել:
Անհասկանալի էր, թե ինչու Նիկոլ Փաշինյանը 2022-ի սեպտեմբերի 14-ին Ազգային ժողովի բարձր ամբիոնից, երբ իրեն ողջ հայ ժողովուրդն էր լսում, հայտարարեց, որ պատրաստվում է մի փաստաթուղթ ստորագրել, որի համար կարող են իրեն հայհոյել, դավաճան անվանել և պահանջել իր հրաժարականը, բայց նա կանի դա, քանի որ դրանով ապահովելու է Հայաստանի 29.840 քառակուսի կիլոմետր տարածքի ամբողջականությունը: Դրանից մի քանի ժամ անց էլ առցանց ելույթով փորձեց համոզել հայ ժողովրդին, որ չկա այդպիսի փաստաթուղթ, և ոչ մի փաստաթուղթ էլ չի պատարաստվում ստորագրել: Իսկ մինչ այդ հրադադար էր հաստատվել հայ-ադրբեջանական շփման գծում: Լիովին անհասկանալի էր:
Դրանից հետո իշխանական թևը հայտարարեց, որ հրադադարը հաստատվել է միջազգային հանրության ճնշման ներքո: Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարությունից էլ հայտարարեցին, որ միայն Ռուսաստանի ջանքերի շնորհիվ կայացավ հրադադարը:
Անհասկանալիների շարքի ամենացավալին
Մարդկության պատմության մեջ ամբողջ աշխարհում եղե՞լ է ավելի ստոր արարք, քան որդեկորույս մայրերին Եռաբլուրում իրենց որդիների շիրիմների մոտից քարշ տալով ոստիկանություն բերման ենթարկելն էր:
Ողբերգականը
1915 թվականից հետո հայ ժողովրդի համար ամենաողբերգական օրերն էին 44-օրյա պատերազմի օրերը: Մեր զինվորները զոհվում էին՝ չտեսնելով թշնամուն՝ անօդաչու թռչող սարքերից նետված ռումբերի պայթյուններից: Իսկ Արծրուն Հովհաննիսյանը ամեն օր հուսադրում էր՝ «Հաղթելուենք»: Մինչև հիմա էլ պարզ չէ անհետ կորածների և գերեվարվածների ստույգ թիվը:
Անհեռանկարն ու անհույսը
1990-ականների սկզբներին, երբ չկար հաց, չկար գազ, չկար էլեկտրականություն, մարդկանց հոգիներում հույս կար ու մեծ հավատ ապագայի հանդեպ: Լորիս Ճգնավորյանը չջեռուցվող Հայֆիլհարմոնիայի մեծ դահլիճում սիմվոլիկ մեկ դրամով սիմֆոնիկ համերգներ էր տալիս իր խանդավառ երաժիշտներով: Մարդիկ հավաքվում էին վառարան ունեցող հարևոնի տանը և ջերմ ու մտերկիկ զրույցներով երեկոներ էին անցկացնում: Ավագ դպրոցի ավարտական դասարանների սովորողներն էլ մոմի լույսի տակ պատրաստվում էին բուհական քննություններին: Բոլորը գիտակցում էին, որ դժվարությունները ժամանակավոր էին:
Բոլորովին այլ է հիմա. հաց կա, գազ կա, էլեկտրականություն կա: Հույսն ու հավատն է կորել վաղվա նկատմամբ: Հարցեր են առաջանում, որոնց պատասխանները չկան: Իմ մտքի ուժը, զբաղվածության առարկան միշտ էլ եղել է մանկավարժությունը՝ օտար լեզվի ուսուցման մեթոդաբանությունը, բայց այս վերջին շրջանում ավելի ու ավելի հաճախ եմ համացանցում կարդում լուրերը և որքան կարդում եմ, այնքան ավելի եմ տարակուսում. Իսկ ի՞նչ է լինելու վաղը: Կկարողանա՞նք գոյատևել այս գոյատևման պայքարում: Ի՞նչ կլինի Հայաստանի վիճակը, եթե իշխանական թևը երես թեքի ՀԱՊԿ-ից ու Ռուսաստանից: Մի քիչ շատ չէի՞ն ակնկալիքները Նենսի Փելոսիից: Արդյո՞ք Հայաստանը չի դառնա Իրան-Ռուսաստան-Ադրբեջան-Թուրքիա-ԱՄՆ շահերի բախման կենտրոն, ինչպես ասում են որոշ քաղաքագետներ: Անհասկանալի է: