Well balanced state keeps our world and life in order. The nature is kept in balance by the laws of nature: the law of gravitation, the law of preserving energy, the law of rejecting vacuum and so on. And if on our planet any physical object is unbalanced, the laws of nature immediately bring it to the state of balance. For example, if we throw a stone high up into the air, the force of gravitation will bring it back to the ground, and rolling for a while, it will stand still and well balanced.
The life on our planet physically would be impossible without the nature laws established on it.
On the other hand, Man has established his own laws of coexistence. These laws are supposed to keep our souls in the state of balance, and to my mind, Love is the most effective impulse for doing it: Love towards our parents and close relations and even towards strangers, Love towards our beloved one, Love towards our occupation, Love towards our home-town and country. However, people very often don’t realize this simple truth and occasionally become negative impulses for unbalancing the souls of others. For example, a scene in a market for fruit and vegetables in Yerevan:
“How much are these oranges?”
“800 drams a kilo.” (nearly 2 $)
“What?, 800 drams for these juiceless, rotten oranges?”
At this point both the seller and the buyer are upset, nervous and depressed. They are in a stressful situation. Their souls are unbalanced. If time travel were possible I would get them back and conduct the conversation in this way:
“How much are these oranges?”
“800 drams a kilo.”
“ What? 800 drams a kilo? Then they must be very juicy, tasty and sweet. But would you cut down the price a little?”
“ Sure..”
Now both the buyer and the seller are full of positive impulses and, therefore, are trying to please each other. They are full of love and respect and are ready to transfer it to other people needing love and respect.
What great things in our life would have been done if people had loved and respected the importance of one another a little more! Politicians would have loosened the tension on the hot spots on our planet; charity-mongers wouldn’t have advertised every tea-kettle in nursery homes; every child would have been brought up in a loving family atmosphere.
When in the 1960s the famous Armenian actor Mher Mkrtchyan was being shot in the film “Aibolit 66” in India, there happened something which might be a sort of lesson for selfish, proud, self conceited, self centered and arrogant people. Mher Mkrtchyan was coming back to the hotel very tired after a day of hard work. The shooting of the film had taken place in a swamp area. So he was tired and decided to take a taxi. Most of the taxis in that city were rickshaws then. (a two-wheeled oriental man pulled carriage) Mher Mkrtchyan’s rickshaw was being pulled by a thin pale boy of sixteen. The weak boy could hardly pull the rickshaw. Despite his overwhelming efforts the little boy every now and then turned his head back and smiled to Mher Mkrtchyan. Mher couldn’t stand it any longer. He was feeling discomfort. And he wouldn’t have been our favourite Mher if he hadn’t restored the state of his love balance. Suddenly he stopped the rickshaw, got off it, took the boy in his arms, put him on the seat of the carriage and began pulling the rickshaw himself. He was pulling the rickshaw and every now and then was turning his head back and smiling to the pleasantly astonished pale boy. Our Mher was happy again. His soul was in triumph; it was balanced in love: a natural state of being for our great actor.
Yura Ganjalyan
Հավասարակշռությունը սիրո մեջ
Հավասարակշռված վիճակն է պահում մեր աշխարհն ու կյանքը իր բնականոն կարգի մեջ: Բնության մեջ ամեն ինչ հավասարակշռում են բնության օրենքները. տիեզերական ձգողականության օրենքը, էներգիայի պահպանման օրենքը, վակուումը չհանդուրժելու օրենքը և այլն: Եվ եթե մեր մոլորակի վրա որևէ ֆիզիկական մարմին հավասարակշռությունից դուրս է գալիս, բնության օրենքներով ուղղորդվող ուժերն անմիջապես բերում են դրան հավասառակշռության վիճակի մեջ: Օրինակ, եթե մենք մի քար նետենք վեր, տիեզերական ձգողականության ուժը ետ կբերի նրան դեպի գետին և, մի քիչ գլորվելով, այն կանշարժանա՝ լավ հավասարակշռված վիճակում:
Մեր մոլորակի վրա կյանքն անհնարին կլիներ առանց նրա վրա հաստատված բնության օրենքների: Մյուս կողմից էլ մարդն է հաստատել համակեցության իր սեփական օրենքները: Այս օրենքները կոչված են հավասարակշռության մեջ պահելու մեր հոգիները, իսկ Սերը դա անելու ամենաուժեղ ազդակն է. Սերը մեր ծնողների, հարազատների, մոտիկ ու հեռու բարեկամների և նույնիսկ անծանոթների հանդեպ, Սերը մեր սիրելիի հանդեպ, Սերը մեր աշխատանքի, Սերը մեր քաղաքի ու երկրի հանդեպ: Այնուամենայնիվ, մարդիկ շատ հաճախ չեն գիտակցում այս պարզ ճշմարտությունը և երբեմն ուրիշների հոգիները անհավասարակշռող բացասական ազդակներ են դառնում:
Օրինակ` մի տեսարան Երևանի շուկաներից մեկում.
– Ի՞նչ արժեն այս նարինջները:
– 800 դրամ:
– Ի՞նչ, 800 դրամ այս սմքած, հոտած նարինջների համա՞ր:
Այս պահին և՛ վաճառողը, և՛ գնորդը վրդովված, նյարդայնացած ու ընկճված են: Նրանց հոգիներն անհավասարակշռված են: Եթե ժամանակի մեքենան իրական լիներ, ես մի քանի վայրկյան ժամանակի սլաքը ետ կտանեի ու կուղղորդեի նրանց երկխոսությունն այսպես.
– Ի՞նչ արժեն այս նարինջները:
– 800 դրամ:
-Ի՞նչ, 800 դրամ մեկ կիլոգրամի համա՞ր: Դրանք պետք է որ շատ հյութեղ ու քաղցր լինեն: Բայց չէի՞ք կարող մի փոքր իջեցնել գինը:
-Իհարկե՛ կարող եմ:
Այժմ և՛ գնորդը, և՛ վաճառողը լի են դրական ազդակներով, և այդ պատճառով էլ փորձում են գոհացնել իրար: Նրանց հոգիները լի են սիրով ու հարգանքով և նրանք պատրաստ են փոխանցել հոգու այդ երանելի դրությունը այլ մարդկանց, ովքեր նույնպես սիրո ու հարգանքի կարիք ունեն:
Ի՜նչ լավ գործեր արված կլինեին կյանքում, եթե մարդիկ մի փոքր ավելի շատ սիրած ու հարգած լինեին միմյանց կարևորությունը: Քաղաքական գործիչները հնարներ կգտնեին մեր մոլորակի թեժ կետերում լարվածությունը թուլացնելու համար, բարեգործներն իրենց արած բարեգործություններից առավել չէին գովազդի իրենց բարեգործությունները, յուրաքանչյուր երեխա սիրո ջերմությունը կզգար տանը, դպրոցում ու բակում:
Երբ 1960-ական թվականներին հայ մեծ դերասան Մհեր Մկրտչյանը Հնդկաստանում նկարահանվում էր «Այբոլիտ 66» ֆիլմում, մի միջադեպ եղավ, որը կարող էր դաս լինել եսասեր, հպարտ, ինքնահավան, եսակենտրոն և ամբարտավան մարդկանց համար: Մհեր Մկրտչյանը հյուրանոց էր վերադառնում այդ օրվա հոգնեցուցիչ նկարահանումներից հետո: Ֆիլմի նկարահանումներն այդ օրը եղել էին ճահճոտ տեղանքում: Նա շատ հոգնած էր և որոշեց տաքսի նստել: Այդ քաղաքում այն ժամանակ տաքսիների մեծամասնությունը ռիկշաներ էին, որոնց մեկնությունը բացատրական բառարանում այսպիսին է. «մարդաքարշ երկանիվ արևելյան շարժակազմ, որը ծառայում է, որպես տաքսի»: Մհեր Մկրտչյանի ռիկշան քաշում էր մոտ 16 տարեկան մի գունատ ու վտիտ պատանի: Թույլ տղան հազիվ էր քաշում ռիկշան: Չնայած գերլարում պահանջող ճիգերին, փոքրիկ տղան մերթընդմերթ շրջում էր իր գլուխը և ժպտում էր ՄհերՄկրտչյանին, կարծես, հասկացնելով, որ ինքը ուժեղ է և կարող է քաշել և պետք չէ, որ պարոնը ուրիշ ռիկշա նստի: Մհերն այլևս չկարողացավ համբերել: Նա շատ անհարմար էր զգում: Եվ նա չէր լինի մեր սիրելի Մհերը, եթե նա սիրով չվերականգներ իր հոգու հավասարակշռությունը: Հանկարծ նա կանգնեցրեց ռիկշան, իջավ դրանից ու մինչև տղան կհասկանար, թե ինչ է կատարվում, բարձրացրեց նրան ու նստեցրեց ռիկշայի նստատեղին: Ու Մհերը սկսեց ինքը քաշել ռիկշան: Նա քաշում էր ռիկշան և մերթ ընդ մերթ գլուխը շրջում էր ու ժպտում էր հաճելիորեն ապշած տղային: Մեր Մհերը վերագտավ իր ուրախությունը: Նրա հոգին ցնծության մեջ էր. այն հավասարակշռված էր սիրո մեջ` մեր մեծ արտիստի համար բնական մի հոգեվիճակ:
Յուրա Գանջալյան
ganjalyanyura 